Tα κατάλοιπα της αρχαίας πόλης Θουρίας εντοπίζονται στην επιμήκη ράχη των Ελληνικών, 10 περίπου χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Καλαμάτας. Στο βόρειο άκρο του υψώματος βρισκόταν η ακρόπολη, η οποία περιβαλλόταν με ισχυρά τείχη του 4ου αιώνα π.Χ. ενισχυμένα με ορθογώνιους πύργους. Το όνομα της αρχαίας Θουρίας απαντά σε επιγραφικές μαρτυρίες, ενώ ο Παυσανίας την ταυτίζει με την ομηρική Άνθεια και ο Στράβωνας με την ομηρική Αίπεια. Κατά τη διάρκεια της σπαρτιατικής κατοχής υπήρξε περίοικος πόλη και μετά την ίδρυση της Μεσσήνης το 369 π.Χ., ήταν η δεύτερη ισχυρότερη πόλη της Μεσσηνίας. Ήλεγχε την εκτεταμένη πεδιάδα στα δυτικά της αλλά και μέρος του Μεσσηνιακού κόλπου, του επονομαζόμενου Θουριάτη κόλπου. Όταν ο Παυσανίας την επισκέφθηκε (2ος αι. μ.Χ.), η πόλη είχε εξαπλωθεί προς τα δυτικά, στις υπώρειες του λόφου και στην περιοχή όπου σήμερα είναι ορατά τα επιβλητικά ερείπια ρωμαϊκών θερμών. Η Αθηνά ήταν ιδιαίτερα τιμώμενη θεά, ενώ ένα από τα ιερά της πόλης ήταν αφιερωμένο στη Συρία θεά, μια θεότητα ανατολικής προέλευσης που εισάχθηκε στην Ελλάδα κατά τον 2ο αι. π.Χ. Η αρχική ονομασία της ήταν Ατάργατις και θεωρείτο ως μια μορφή της Αφροδίτης που λατρευόταν με μυστηριακές τελετουργίες και πομπές. Οικοδομικά και ταφικά κατάλοιπα Βυζαντινών χρόνων μαρτυρούν την κατοίκηση της περιοχής μετά το τέλος τους αρχαίου κόσμου.