Το κάστρο της Μεθώνης αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα οχυρωματικά σύνολα της Μεσογείου. Κτισμένο σε στρατηγική θέση, σταυροδρόμι θαλάσσιων δρόμων από τη δυτική προς την ανατολική Μεσόγειο, καταλαμβάνει μια μικρή επίπεδη χερσόνησο στα νοτιοδυτικά παράλια της Μεσσηνίας με ένα εξαιρετικό φυσικό λιμάνι. Η περιοχή κατοικήθηκε συνεχώς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στη βυζαντινή περίοδο η πόλη ακμάζει ως εμπορικό κέντρο και σταθμός ανεφοδιασμού πλοίων. Μετά το 1209 οι Ενετοί κυρίαρχοί της ενισχύουν και επεκτείνουν τον βυζαντινό πυρήνα της οχύρωσης. Κατά την Α΄ Ενετοκρατία (13ος-15ος αιώνας) η πόλη φτάνει στο απόγειο της ακμής της. Το 1500 πέφτει στα χέρια των Οθωμανών για τρεις αιώνες, με ένα σύντομο διάλειμμα από το 1685 έως το 1715, κατά το οποίο επανήλθε στην κατοχή των Ενετών.

Το κάστρο αποτελείται από δύο τμήματα. Στα νότια απλώνεται η κυρίως πόλη, η οποία περικλείεται από τείχος με πύργους ανά διαστήματα. Στα βόρεια σχηματίζεται η ακρόπολη, έδρα του εκάστοτε στρατιωτικού διοικητή. Προς την ίδια πλευρά, που είναι και η μόνη από όπου η χερσόνησος επικοινωνεί με την ξηρά, το κάστρο διαθέτει πολύ ισχυρότερες οχυρώσεις και προστατεύεται από τάφρο. Η πρόσβαση στο εσωτερικό του φρουρίου γίνεται μέσω γέφυρας που στηρίζεται σε δεκατέσσερα τόξα. Το κάστρο υπέστη δύο τουλάχιστον εκτεταμένες μετασκευές. Η πρώτη έγινε στο β΄ μισό του 15ου αιώνα, όταν ενισχύθηκε το βόρειο και δυτικό τμήμα και κτίστηκε το μικρό επιθαλάσσιο οχυρό (Μπούρτζι), προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα νέα οπλικά συστήματα της εποχής. Η δεύτερη έγινε στο βραχύ διάστημα της Β΄ Ενετοκρατίας, οπότε υλοποιήθηκε ένα μνημειώδες οικοδομικό πρόγραμμα για την αναβάθμιση των οχυρώσεων της πόλης.