Το υδραγωγείο της Πύλου πιθανότατα ανάγεται στην περίοδο βασιλείας του σουλτάνου Μουράτ Δ΄ κατά τα έτη 1623-1640 και κατασκευάστηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του Νιόκαστρου, που είχαν κτίσει οι Οθωμανοί το 1573. Ήταν σε χρήση μέχρι το 1907, οπότε και αντικαταστάθηκε από σύγχρονο δίκτυο ύδρευσης. Στο Νιόκαστρο καταλήγουν δύο υδραγωγεία. Το πρώτο και παλαιότερο, ξεκινούσε από πηγή στη θέση Παλαιό Νερό, 4χλμ. περίπου ΝΑ της Πύλου. Το δεύτερο ξεκινούσε από πηγή στη θέση Κουμπέ, πλησίον του οικισμού Χανδρινός, περίπου 15χλμ. βορειοανατολικά της Πύλου. Τα δύο αυτά υδραγωγεία καταλήγουν στη θέση Καμάρες, παράλληλα με την εθνική οδό Πύλου-Μεθώνης, για να οδηγηθούν τελικά στην ακρόπολη του Νιόκαστρου. Το τμήμα στη θέση Καμάρες αποτελείται από 63 μεγάλα και μικρότερα τόξα, διαμορφωμένα με εναλλαγή λίθων και οπτόπλινθων, ενώ διατηρούνται στο ανώτερο τμήμα του και 16 μικρά τοξύλια. Ένα από τα τόξα είχε καθαιρεθεί κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η άνω απόληξή του είχε διαμορφωθεί τριγωνική από σκυρόδεμα (ιταλική πύλη).

Στην κατασκευή του υδραγωγείου παρατηρούνται δύο διακριτά τμήματα. Το πρώτο είναι ο χαμηλός τοίχος χωρίς τοξωτά ανοίγματα, που σώζεται μόνο στο κεντρικό τμήμα και αποτελεί την παλαιότερη οικοδομική φάση του μνημείου. Σε αυτόν διατηρούνται τρεις επάλληλες διατάξεις πήλινων αγωγών νερού και μια πιθανή επισκευή. Το δεύτερο είναι το τμήμα με τα μεγάλα και μικρότερα τοξωτά ανοίγματα, το οποίο έχει στα άκρα τμήματα χωρίς τόξα. Στο σημείο καμπής δεσπόζει μεγάλη αντηρίδα, τμήμα της επισκευής του υδραγωγείου που έγινε επί Μαιζώνος την δεκαετία του 1830.